دلتنگی

هر صبح،
حواسم را با بالهای نسیم می بری
شب،
لا به لای گیسوان باغ می گذاری!
من دلتنگ آغوش توام
می‌دانی؟

 

انکار

عصر فروردین است،
دل آسمان سیاه از ابرها
در دور دست ها،
در خروش زندگی اند رعد و برق
انگار تمامی ابرهای شهر،
باریدند بر کف کوچه باغهای عشق
وقتی،
وقتی باران نام تو را با آسمان زمزمه می‌کرد!
آنگاه شعر
بوی آتش گرفت،
که چشمان تو را در ردیف قافیه های دلتنگی سرود!

 

روشنای من باش

چقدر ناچیز است،
این من بی تو!
چون شکوفه ایی بی هدف
در مسیر تند باد حادثه
می رود و می رود
تا انتهای سقوط
تا پایان بی پایان
چقدر ناچیز است،
این من بی تو!

 

گریز از خویش

چون یک ماهی قرمز کوچک
گرفتارم!
گرفتارم، گرفتار تُنگ کوچک زندگی
دلم گرفته است
کسی چه می داند از این غم؟

باور کن مرا

ای حوای من،
عشق تو از کجا آغاز شد؟
آن هنگام که دوری و دلتنگی،
آغوش گشود بر سینه شعرهایم!؟
آن دم
که گم شد در معبر آرزوها
امید به زاده شدن عشق در سپیده دم؟

رنج ماندن

چون سیاهی چشمان غزالی که امروز از کنارم 
به سرعت تیر جهید و گم شد در پهنای افق
امشب،
چه سیاه شبی شده در کویر!

در هیاهوی باد، 
می رقصد این آتش سرخ دلم
سکوت و باد
باد و سکوت
آرام گرفته گله، کنار کومه های سنگی 
کمی دورتر،
در آسمان تاریک، 
هزران ستاره در پس ابرها گم می شوند و پیدا
بر روی زمین، اما
میشی جوان در حال زاییدن است،
حس مادر شدن در بار اول،
چشمانش پر از درد است 
و لذت خفته ی اشتیاق به آغوش کشیدن بره اش
هوای عجیبی است.....

 

گمشده در کویر

باد می‌وزد
طوفانی تر از دل من، 
خروش های سهمناک کویر «پُلند»
می خورند بر خشکی صورتم، 
همانند تیغی بران، انبوه ریز ماسه ها
خودم را رها کردم در آغوش باد و ماسه
سرازیر به سمت پایین دست یک تل ماسه 
تو چه می دانی از این لذت ها؟
آه که همسفر باد بودند چه زیباست!

تو میایی

#تومیایی

مشکن دلم را
تو نرفته بودی که نیایی،
که دلم می گوید،
تو می آیی تا برود تاریکی شبی دیگر از این بیهودگی های بی پایان
دلم می گوید،
تو آن ستاره ای که می رود و می رود بالا،
آنقدر بالا، 
تا که برسد به جشن شادمانی های بیکران هستی!
دلم می گوید،
چون غزلی از آتش های سرخ عشق،
تو میایی و این آمدنت چه زیباست!
تو نرفته بودی که نیایی!

 

در شعر های غربت 
در دورترین دوری های دور از من
کنار زمزمه زیبای غزل های دریا
کنار هوشیاری صبح های زود ساحل
همچون شرابی گس،
همچنان و همچنان جاری باش در رگ های بی تاب تنم،
باز هم چون عهد قدیم رفاقت
آغوشت را گهواره تقدیرم
زنده کن مرا در تنت تا ابد های بی پایان
مرا دوباره از خودت بساز!
تو نرفته بودی که نیایی!

نام تو، یاد تو

دوباره آغاز خواهم کردکوچ را!
می خواهم شکوفا شوم دوباره در مه و شکوفه و حضور باران!
و امروز،
در واپسین نفس های اسفند
چه زیبا،
صبح و سحر به هم آمیخته اند،
انگار می شکافد جاده اسفند، پیراهن سپید مه را
اینجا،
سرزمین های سرخ «دهسرخ» می گریزند از کنارم
و در خیالم،
تکه تکه ابرهای رفتنت را می تکانم از حواس شانه هایت،
هر سبزه که می بینم،
یاد خندهایت آتش می زند انبوه پریشان ذهنم را!
من می روم و می روم 
می خواهم بگذرم از سرزمین ها زمستانی سفر!
می خواهم به سیراب شدن لبانم از لبانت بیندیشم!
تو نمی دانی،
چقدر تشنه شده این گلوی خشک من از پرهیز انکار بوسه هایت!

 

هر عید،
حوالی اسفند که می شود،
دلم کمی باران می خواهد و اندکی سفر 
میان خورجین شعرهایم،
کمی عطر شکوفه های سیب
جرعه ای از شراب چشمه های زلال کوه
کمی سرود شعر های نو برایت!
چرا دروغ بگویم:
حقیقتی در دلم آتش می زند تمام وجودم را،
از هر طرف که می روم، 
باز هم حصار سنگی تنهایی مرا احاطه کرده، 
به هر سمت که می روم، 
گل های نو رس بهاری،
نام تو را زمزمه می کنند در پیراهن لرزان هر نسیم!
تو که هستی؟
چرا در آستین رویش هر شکوفه، 
به جای مانده کمی از راز لبخندهای تو؟

 

 

عید نزدیک است،
ثانیه ها به شماره افتاده اند،
چه زود،
قرن دیگری آغاز می شود
باز هم من هستم 
و این دوری تو در سرزمین های سرد اسفند!
عزیز گمشده ام، مگر می شود،
در اسفند های بارانی به جاده زد و یادت نباشد همراهم؟

می آیی ای عشق

می آیی،
 و نگاهت می کنم آنطور که انگار ندیدمت هیچگاه!
می آیی،
در صبحگاهانی که من،
آبستن حس های مبهم عشقم!

می آیی،
از کوههای سرخ رو به روی نگاهم!
آری همیشه تو می آیی،
می آیی به سمت لحظه های عشق،
به سمت هبوط های ناگهانی عشق و بازهم عشق:
ای عشق،
تو چقدر زیبایی!

ای عشق، می دانستی راه که میروی،
انگار ابری از جبهه های شرق آشنایی 
چون مه یی سپید،
می پیماید یال های گیسوان پریشانت را؟
گمان می کنم،
نسیم های بهاری شانه به شانه تو، هر صبح،
می پیمایند فلات مهربانی نگاهت را!

ای عشق،
جادویی در نگاه توست!
ای عشق،
سحری در کلام توست!
ای عشق،
نمی دانستی با صدایت، پرندگان بر بال خاطره ها، 
باغ به باغ در جستجوی بهارنند؟

ای عشق،
می دانم، می دانم این روزها،
روزهای سختی است که در تقدیر ما گذاشته است روزگار
می گذارد اما این سیاهی های دوری،
ای عشق،
ای همه روزگارمان با تو خوش،
چرا؟
چرا وقتی تو نه خدای منی
و نه من بنده مشتاق عبادت های مشقت بار،
پس راز دلبری هایت چیست ای عشق؟
 
ای همه ی من در تو خلاصه،
ای همه ی تو در من، بس آشنا
 تو که هستی ای ناشناس آشنای همه لحظه هایم؟
و چرا دل من می گیرد با یاد تو آرام؟

ای عشق،
نمی دانی که هستی و کجا،
من اما هستم زنده 
زنده با یادت ای همیشه با من و همراه من «عشق».