حس زندگی را به من برگردان!

 

آمدی به خوابم،
سرد شبی که تاریک بود کوچه های قلبم،
چه عاشقانه،
لمس کردی تنم را،
اکنون،
مثل بی پروایی یک کبوتر عاشق
یا،
گم شدن یک قاصدک در گمنامی یک عشق مبهم
آه، چه حس پرواز دارم من!
بازهم،
مرا در این شادی های کوچک
امشب و هر شب دیگر
بازهم مرا را در گرمای آغوشت بگیر!
دیگر فرصتی ندارم،
حس پرواز
حس زندگی را به من برگردان!

-

آه، چه حس پرواز دارم من!
بیشتر آغوش مرا با آغوش عشق خودت آشنا کن!
می ترسم من از سردی رابطه ها،
چون لشکری شکسته خورده
مانده ام در راههای خسته سرنوشت!
دوباره،
راههای قلبت را به سویم باز کن!
بیشتر دستهایم را بگیر،
دیگر فرصتی ندارم،
حس پرواز
حس زندگی را به من برگردان!
نگاهم کن!
نگاه تو مرا صدا می‌کند،
بازهم صدا کن مرا!
چه جای انکار،
صدای تو تمام زندگی منست!
-

بجز همین اندک بودن هایت
دیگر،
چیز زیادی نمی خواهم از تو!
باز هم،
بیشتر آغوش مرا با آغوشت خودت آشنا کن!
بیشتر دستهایم را بگیر،
دیگر فرصتی ندارم،
کمی دیگر کنارم باش!
صدا کن مرا
نگاه کن دوباره مرا،
به قامت زیبای تو چه محتاجم من!
-

بیشتر دستهایم را بگیر،
دیگر فرصتی ندارم،
حس پرواز
حس زندگی را به من برگردان!
حس زندگی را به من برگردان!

#آبان۱۴۰۰
#حجت_فرهنگدوست

اندک های مهربان

 

برخی ها چه بسیار کنارت هستند و چه دور از تو!
با تو زندگی می کنند، اما در زندگیت اثری نمی بخشند،
کنارت هستند و نیستند!
همانند جسمی که روح ندارد!
و چه اندک کسانی که دور از تو هستند اما، همیشه در کنارت!
هر شب که می خوابی، دلتنگش
صبح که بیدار می شوی، در آرزویش،
و هر آن دمی که از شلوغی دیگران در هراسی، در جستجویش،
گاهی فقط یک نگاهش، می شود آرامش تمام روز
گاهی یک لحظه دیدارش، می شود تمام آرزویت!
وجود این اندک های هر چند کم،
امیدهای بزرگ زندگی ما هستند،
کسانی که وجودشان معجزه هایی در قلب ما هستند، هرچند که شاید خودشان ندانند!
ثروت های بزرگ دنیا، گاهی همین اندک لحظه های بودن در کنار این «اندک های مهربان»است...

#کلمات_سرگردان
#حجت_فرهنگدوست
#آبان۱۴۰۰
 

هفته دقیقه

می دانستی؟

جان من بودی،

این تنهایی دستهایم

 چه آشنای همیشه نبودن های تو!

گرم اگر بود،

باز از نوازش های عاشقانه دستهای تو!

 

پاییز،

/فصل طلایی عبور نور،

 رقصیدن بی پروای باد در خشک برگ های نگون بخت!

شاید اما

هفت هزار سال بعد،

در پاییزی دیگر،

از میان درختان خزان دیده

در انبوه برگ های افتاده 

کنار دفتر شعری قدیمی

درست میان چمدانی پر از اشیای سفر

 کنار مشتی عتیقه

عابری پیدا کند دستهای بی جان مرا!

در کنارم

انبوهی از خاطره،

از جنس جوانی بوسه های صبحگاهان!

 

دیگر،

زمان زیادی نمی خواهم!

یک بهار دیگر اگر باشد،

/به یاد آن هفت دقیقه آغوشش،

تا پنهان کنم دستهایم را میان یقه بهارین خنده هایش،

می خواهم،

و می دانم دوباره از میان برگ های خاطراتم، 

خواهم رویید، 

چون یک شکوفه سیب،

چون یک قاصدک،

دوباره جان تازه ایی خواهم یافت!

آری شاید 

هفت هزار سال بعد،

از میان درختان خزان دیده

در انبوه برگ های افتاده،

دوباره عاشق شدن را دوباره تجربه خواهم کرد.

 

غبارهای گذشته خاطراتم را 

این قرن ها نبودنت را پس نخواهم داد!

تو چگونه نمی دانی،

پاییز فصل هجرت من نیست،

من روزی خواهم مرد

که دیگر 

تو نخواهی دستهایم را بگیری!

 

#حجت_فرهنگدوست 

#آبان۱۴۰۰ 

 

سرگردانی

ساعت های شنی را واژگون نکن!
زمان برای کسی نمی ایستد،
قرار نیست،
تا ابد کسی منتظر آمدن ما باشد!
انگار چون تاک های انگور نو رس،
ما همیشه،
زمان عاشقی را دیر رسیده ایم!

 

 

از پهنای عاشقی هر قرن که می‌گذارم،
سالهایش بوی سرگردانی تن تو را می دهد،
تو می دانستی،
من لحظه ها را،
ثانیه های خوش آمدن تو می دانم؟
تو می دانستی،
من هنوز پاییز رفتن تو را باور ندارم؟

 

 

ساعت های شنی را واژگون نکن!
چه سود؟
زمان برای کسی نمی ایستد!
قرار نیست،
تا ابد کسی منتظر آمدن ما باشد!
ما همیشه،
زمان عاشقی را دیر رسیده ایم!
می دانستی من می شناسم آن کوزه گری که قرار است،
خاک تن من و تو را در قاب مسلخ عشق،
به کوره جنون بسپارد!

 

 

تو را نمی دانم،
من اما دلم می خواهد همچنان سرگردان،
آواره،
همچون غباری سبک،
چون برگی پاییزی باشم، تا با هر نسیمی
لا به لای بی قراری موهای تو تاب بخورم!
من می خواهم، آن آشنا کبوتری باشم
که دیرتر و دیرتر گذر کنم از پشت بام مهربانی های نگاهت!
می دانی،
من تا به ابد می خواهم،
بازهم سرگردان نگاه تو باشم،
و چه دیدنی است  آن لحظه که تو افق های برگشتن را می‌کاوی!

 

 

ساعت های شنی را واژگون نکن!
زمان برای کسی نمی ایستد،
قرار نیست،
تا ابد کسی منتظر آمدن ما باشد!
ما همیشه،
زمان عاشقی را دیر رسیده ایم!
یادت هست می گفتمت:
آن که پشت پنجره های زمان
برای تو شعر می سرود،
هیچکس نیست و نبود مگر غبارهای سرگردانی من!

 

 

کتاب زمانه، سالهاست می داند
نه تو ماندی،
و نه کسی تا ابد خواهد ماند!
اما می‌ پرسم من قرن هاست،
اگر نیستی تو
چرا
من همیشه قسمتی از شعر سرگردانی تو بودم؟

#آبان۱۴۰۰
#حجت_فرهنگدوست

درد شبانه

هرشب، 
چون برگ های پاییزی فرو افتاده در خیابان
می فشارم،
دردهایم را به لا به لای بی قراری استخوان هایم
بازوان رنجور از دردم را 
در آغوش سرد تنهایی هایم می گیرم
هر شب،
اشک هایم را می پوشانم با کف خیس دردمند دستانم
کسی چه می‌داند،
اره چه کسی می داند خانه می کند هر شب،
سکوت سنگین درد در آشیانه چشمانم؟

می‌خواهم دردهای تنم را بفروشم به باد

می خواهم،
کسی باشد که آغوشش آرام کند آغوشم را
انگار من هستم و این هجوم تنهایی ها،
آه از درد بی کسی،
آه از این درد تنهایی.

 

 

بچه که بودم،
من همیشه رنگها را دوست دارم
/رنگ های سرد را شاید بیشتر
من آبی ترین رنگ های دردناک جدایی را هر شب به خاطر می آورم
گاهی در وجودم رنگ‌ خاکستری،
می‌پاشد سردی رنگ درد را
من رنگ بی رنگ تنهایی را خوب می شناسم!
اما،
من زنده ام هنوز با یاد سرخی لبان
من به معجزه اعنقاد دارم
و اعجاز داغی تنی که 
عاقبت مرا در آغوشش شفا خواهد داد!

با تو

با تو من عاشق،
با تو من معشوق
با تو،
بارها و بارها چه با شوق
کشیدم بار انبوه شکست ها را بر پشت!

ای مرور زیبای خاطره ها،
جاده ها را بر تن تو می باید رفت!
چشمه ها را از لبان تو باید نوشید!
بی قراری دستها را بر تن تو باید دوخت،
سر را بر شانه تو باید گذاشت!
با خنده های تو باید جهان غم را بر باد داد!
با اشک تو باید از غصه مرد!
با تو باید زیبایی های قله ها را شمرد
با تو باید شعر های سوخته کویر را سرود!
 

/گفتم کویر:
شبی یادم آمد که من چه عاشق بودم
شبی که دل بی قرار تو،
به دنبال شعر خوانی در هم‌آغوشی باد و خاک بود،
دستهایمان قلاب بی شرمی تن
یادم هست، می دویدی پهنه های دشت را:
گیسوانت رقاصه های کاباره های باد!

یادت هست،
آن شب باران بر تن های برهنه دو عابر مست بارید؟
یادم هست،
نفس ها داغ هم آغوشی
تن ها،
تب ازدیاد بوسه داشت!
آری، آری
وسوسه شهوانی باد بود و هرم گرم نفس ها
خلوتی بود در میهمانی گون ها...

تو گفتی:
کجا باید خفتن شب عاشقی را؟
باید بیدار بود با چشمک هر ستاره
باید عاشق شد، با عبور هر آذرخش!
به راستی،
بستر عاشقی کجا بهتر باشد از سفره نمک های سپید کویر؟
من آن شب نخوابیدم، که
شورترین بوسه ها را باید از لب های آغشته به خاک کویر گرفت!

آه ای شعر بلند زندگی!
عمری با تو زیستم،
هر چند به کوتاهی عمر یک قاصدک!
من بودم که هر لحظه به‌ پایت سوختم!
ببین
این منم که سالهاست با هر شعر،
هزاران بار در فراق هجرت تو زندگی را در خویشتن خویش مردم!

با تو،
هر چه بود زیبا بود!
با تو
غصه ها کم،
عاشقی های چه بسیار!
با تو من زشت ها را زیبا
زیبایی ها را بیشتر
من با تو،
بیشتر می سرودم،
کمتر از دیگران می نوشتم،
من با تو زندگی را زندگی می‌کردم!

ای قاصدک پریده از لب بام های زندگی،
چه زود می‌گذرد عمر می بینی؟
آه چه غمناک من بی تو
آه چه تنهاتر از هر تنهایی
آخر من عادت کرده به تو،
بی تو،
چگونه پیدا کنم این «خود عادت کرده به تو» را؟

#اشعار_مهر_۱۴۰۰#حجت_فرهنگدوست

آغوش تو

هرشب،
در پهنای خواب هایم،
چون قامت یک دشت سکوت می کنم
و در پس تنهایی های ذهنم
برهنه،
به آغوشت می کشم...

#حجت_فرهنگدوست
#اشعار_مهر_۱۴۰۰

باور

باور می‌کنی؟
باورت می شود خواب دیدمت،
با چراغی از نور
در دستت شکوفه های مه آلود
از اشک هایت،
بوی سیب می آمد،
گونه هایت خیس، اما بر لبانت،
انبوهی از طراوت شکوفه های لبخند...

 

 

بی تو چه بی قرارم؟
جای من در کجای قلب توست؟
چه کسی خبرهای خوب وصال را برایم خواهد آورد؟
قاصدک های عشق را نکند خواب ربوده؟
بجز زمزمه های عاشقانه ی من
کدامین پیچک عاشقی، در گوشت شعر می خواند هر شب؟

 

 

شاید باورت نشود، اما
پاهایم، در سکون ماندن
دست و دلم به کاری نمی رود!
چه سخت به غربت رفتنت عادتم دادی!
من برای تو همیشه  آمدم
همیشه چراغی برای تو می سوزد در قلبم
باشی یا نباشی،
همیشه در باران به تو خواهم اندیشد...

 

 

 

مثل هزاران سال پیش،
برای خشنودی دلم،
شعری از نرفتن ها بخوان!
دلتنگ تو می شوم، وقتی مرزهای عبور را می شکنی!
نگو:
آمدم، نبودی،
وقتی رد خیس دستهایت
بر تنم، شعله می کشد هنوز،
اما تو نیستی در کنارم!
#حجت_فرهنگدوست
#اشعار_مهر_۱۴۰۰

طراوت یاد تو

چون سرخوشی یک نسیم بهاری
یادم است،
آری به یاد دارم چگونه گم می شد،
تمام دردهایم در سکوت نگاهت
یادت هست؟
به یاد داری چگونه جاری بودی در شریان سرخ نگاهم؟
تو همان آواز عاشقانه کبوترها، در صبح زود بیشه ها
چون طراوت باران
تو،
به یاد داری، چون هوا نفس می کشیدی در واژه به واژه شعرهایم؟

 

بعد از تو
زندگی زخمی بزرگ بر پیشانی هر شعر
بعد از تو
آواز هیچ پرنده در قفس قلبم جای نگرفت!

هنوز یاد تو،
پرنده سپید زیباییست که از عشق می خواند برایم
هر چند بی تو آزادم،
اما سالهاست در قفس تکرار زندگی اسیر!

 

 

زندگی،
زندگی گاهی مرور چند خط خوش خاطره
و تو همیشه بهترین خبر خوش زندگی،
تو تا به ابد همان پرنده آزاد
من همیشه اسیر قفس خاطرات...

#اشعار_شهریور_۱۴۰۰
#حجت_فرهنگدوست

اسیر تو

جدایی تو را چگونه باور کنم ای کبوتر سپید زندگی؟
نه رفته و نه می آیی!
و من قرار بود،
چشم بگشایم به راه آمدنت!
چه سالهاست که مانده ام در تو!
اسیرم!
اسیر  اسارت پلک های گذر زمانم!
انگار چشمی شده ام که دیگر باز نمی شود، مگر به دیدارت!
این منم،
آنکه قرار بود بینایی اش را به تمسخر دیدارت بفروشد!

 

 

مثل روایت های کتاب مقدس جدایی،
قرار بود که هم من باشم وهم تو بیایی!
و اکنون
نه رفته و نه می آیی!
و من قرار بود،
چشم بگشایم به راه آمدنت!
چه سالهاست که مانده ام در تو!
آه از این خوابهای طولانی تو در شبهایم،
انگار،
مسخ یک هبوط دردناک شده ام...

 

 

نه رفته و نه می آیی!
و من قرار بود،
چشم بگشایم به راه آمدنت!
چه سالهاست که مانده ام در تو!
من بی خبر از دیگرانم،
و نمی خواهم به جز دیدارت،
پلک هایم به دیدار دیگری باز شود!

ای همیشه سفر کرده از من،
عشق مرا به چشمانت بیاموز....

برای شاعر و دوست گرامی ام جواد هوشمند که کرونا و بی کفایتی ها او را ربود....

#اشعار_شهریور_۱۴۰۰
#حجت_فرهنگدوست