جاده چه بی انتها،
می وزید و می گذشت باد
بر تارک سست و نرم خاک
شب «قاین» به سویی
به سوی دیگر من
در شبی که بود بس تاریک
صخره های برهنه
گویی در خاک روزگاران یک قرن گرفته بودند پناه
ما،
یک کاراون بزرگ بودیم از توابع بخش مرکزی عشق
پای در راه پاییز
رو به سوی خاک های سرخ «افین»
شنیده بودم،
در این پاییز زیبا،
باغ ها گرفته اند رنگ سرخ بوسه ها
رنگ دلتنگی و آواز
مست تر از همیشه با خود می سرودم:
شب مستی را باید رقصید تا شب دیگر
شب دلتنگی را باید نوشید تا به سحرگاه دیگر
امشب،
هزاران ستاره نقره ای
افتاده در خاک های خیس «افین»
هزاران فانوس
/چون چشمان بیدار من
به دنبال صبحی زود،
باد،
در جستجوی سر نخی از آرامش
می دود میان دستان باغ های زرشک
دل تنگ مرا کجا می برد این شب خدایا؟
من کجای این آواز زندگی ام؟
این شاخه های سنگین درختان زرشک،
چرا مرا کرده اند مست مست؟
آری
شب مستی را باید رقصید تا شب دیگر
شب دلتنگی را باید نوشید تا به سحرگاه دیگر!
نسیمی سرد
می وزد از سوی درواز های قلعه خوابیده در شب
همه در خوابند
و من همچنان هوشیار، اما
نمی دانم،
چرا دلتنگم من اینگونه؟
باید تکانی بدهم به هوس چشمان گرفتارم
باید به سمت کوه های اطراف عاشقی بروم
باید بدوم به سوی صبح!
اینجا،
هنوز زرشک های سرخ شده در دستان باغ را نچیده اند
اینجا،
هنوز بیداری را به وقت سحر باید چید!
چرا،
چرا باید در وقت شکفتن لبان زرشک ها
/درست به وقت صبح
خورشیدی از عشق را بغل نکنم؟
#حجت_فرهنگدوست
#افین
#قاین
#مهرماه۱۴۰۲
