شاعر تو

اینجا،
تنها مانده ام در خویش
میان باران های ممتد کویر
با عکسی از یاد تو که می درخشد در قلبم...

به خودت بسپار مرا

چون هجوم باد،
می وزد،
از کران تا کران کویر قصه های یاد تو

وقتی تو می آیی

میان این خیل عظیم بی کسی ها،
وقتی تو می آیی،
می دمد خورشید انگار
دوباره از نهان بلند بی کران ساحل آرزوها

سفری به خلوت خویش

از دور می نگرم خویش را

چه هستم؟

کجا و با که هستم؟

باد شدیدی می وزد، رود در خروش است و بخار آب گرم در این هوای سرد چون مه ای غلیظ دره را پر کرده،

به همه سپرده ام که در سکوت و سکوت قدم برداریم، حیف است خلوت این کاروانسرا را به تاراج شلوغی ها بسپاریم، شاید هنوز روح دو عاشق اینجا خلوت کرده اند؟

پناه من

آن دمی که می بارد برف بر اشتیاق نفس هایم
یا
هجوم بادی سرد، می کشد شلاق بر داغی  رخساره ها
نفس ها، در سینه محبوس
چهره ها گمشده در مه
آری در همین سخت لحظات سرد است که من بیشتر می خواهمت!
تو را
و استواری شانه هایت،
تو را
و گم شدن خنده هایت در هیایوی باد و آغوشم!

آشنایی

می شنوم،
کوچه به کوچه،
طنین قدم های تو را
نازک و نرم!
ترانه گام هایت در گوشم چه بس آشناست!

گذرگاه

از چه می هراسی!؟
دستهایت را به من بده!
شاید سخت، اما
من و تو،
از زمستان عبوس دلتنگی ها عبور خواهیم کرد!

ما خواهیم ماند...

چه غمگینی شادی می زند موج در شعرهایم،
باز،
/در این سرزمین گیج و شکننده رویاهای دیروز و اکنون
سرزمین رنگین کمان های خفته در خون !
انگار می روید باز
خطوط مبهم عشق از جنگل های سبز دستاهایمان
ما تمشک های رسیده عاشقانه چه بسیار خواهیم چید،

موسم_برکت

#برای_سیستان
#برای_بلوچستان

در کناره راه
کودکان، از پستان مادر،
زلال صبح را می نوشیدن
گم شده بود در گرگ و‌ میش سحر اساطیر سیستان
من کنار ساحل،
می شمردم انبوه فرشتگان را
میان من و ساحل و دریا
گوش ماهی ها آواز می خوانند،
تنم لحظه ای در وداهای سحری گم می شود
اشک، اشک!
موسم بخشش رسیده یا فصل برکت انجیر؟
من چرا بال هایم را در آب دریا‌ به غزلی می فروشم؟

#حجت_فرهنگدوست
ساحل چابهار
#فروردین94

درخت کوچک حیاط قلبم

مرا می گویی؟
تنهایی ها دلم را عادت دادم به تنهایی
نمی ترسم دیگر از سیاهی حرف دیگران