عکسها و شعر های حجت فرهنگدوست

باد می‌وزد
طوفانی تر از دل من، 
خروش های سهمناک کویر «پُلند»
می خورند بر خشکی صورتم، 
همانند تیغی بران، انبوه ریز ماسه ها
خودم را رها کردم در آغوش باد و ماسه
سرازیر به سمت پایین دست یک تل ماسه 
تو چه می دانی از این لذت ها؟
آه که همسفر باد بودند چه زیباست!

مرا اینگونه تقدیر است آیا؟
تا به کی،
از پی هر نسیم دویدن و دویدن؟
کنار هر کویر،
شبی خفتن پای رازهای کهکشان راه شیری
هرشب تا به صبح
شمردن آذرخش های عاشق سرگردان؟

تازه رسیدم،
خستگی عصر کویر، 
در بی حوصلگی‌ چشمهایم کرانه کرده
چون ساحلی که به دریا پهلو کرده
کنار تنهایی بوته خاری نشسته ام
عشق بازی دو هدهد، 
کمی آنطرف تر در یال های باد 
و ردپای مارمولکی بر روی بومی از ماسه های لرزان
خودم را می سپارم به باد، به پشت دراز می کشم،
لانه کرده خورشید در پس ابرها
مزه شن ها در دهانم
در حال ذوب شدن هستند انگار همه چیز در این جادوی زمان 
نکند من در کویر گم شده ام؟

مرا اینگونه تقدیر است!
همین هم پا به پای باد و باران دویدن 
بی پروا، سبکبال، 
چون قاصدکی ره در پی هر کویر
گم شدن در هیاهوی شن و ماسه
غرق در بی خودی های عشق!
آه ای کویر زیبا،
کاش، دلم، 
دلتنگ دیدار کسی نبود!
کاش بود کنار آغوشم،
 تا بداند
همسفر باد بودن،
با او بودن در همه جا چه زیباست!