چه سود؟
سالها بود که می گفتند، سیزده نحس است و سعی بود که با رفتن به دامن طبیعت، نحسی را به سنگ و خاک و باد بسپارند و البته که می سپردند، همه غصه ها را به آتش و باد،
و چه ساده قلب ها را در معرض تابش خورشید و چشمان را به عبادت نور باز می کردند!
به یاد آوریم، آن روزها، آن روزگارانی که دختران زلف در باد،
خنده هایشان، از جنس شکوفه، داغی بوسه هایشان، گرم تر از لبان آتش،
که چه شود؟
که تا مگر خوشبختی در فراسوی آینده زندگی رخ بنماید!
که هر سال خوش تر باشیم از سال دیگر و نگویم سال به سال دریغ از پارسال!
شرمتان باد، که سیاهی دل هایتان، از شب سیاه تر!
چه خوشی ها که دیگر نداریم،
چه خنده ها که دیگر مرده اند بر لبان ما،
آری چه می دانستیم ما، کسانی بر ما مسلط خواهند شد که هر روز زندگی را با بیسوادی و بی تدبیری و وقاحت نحس کرده و با پررویی، چشم در چشم ما از سعادت و خوشبختی که در آینده نصیب ما خواهد شد، سخن بر زبان می آورند، آنانی خود در ناز و نعمت هستند و دیگران را ذلیل یک لقمه نان کرده اند،
و چه بسیارند همهی مردمانی که در جستجوی اندکی از آرامشند!
کاش می شد، جای برخی روزهای فروردین را با سیزدهم عوض کرد،
کاش به جای یک روز نحس، تمام روزهای نحس این سالها ی سیاه را می سپردیم به آتش!
تاریک ترین، نحس ترین روز زندگی ایرانی ها، همان فروردین چهل و اندی سال قبل است، همان که شادی را از ما گرفت، نه سیزدهم بی گناه،
ای سیزده زیبای ما، ای آفریده شده در بهترین فصل و ماه خدا!
بر تو درود، بر تو سلام!
کاش می شد، برگشت به خنده های قدیم، به روزگاران شادی که چرخش سیب در حوض تقدیر در نگاه مهربان پدر بزرگ ها بود،
استکان چای کمر باریک از دست مهربان مادربزرگ شیرین تر از هزاران شراب شیراز!
و البته که
نگاه خدای آن زمانها، بیشتر برکت داشت و کفه مهربانی اش با باران و برف می چربید بر خشک سالی هایش!
ایکاش و هزاران کاش دیگر...
و اکنون تنها سلاح ما، شادی است و مواظبت از حال خوش هم
و خنده های طولانی بی سبب که:
«ضحکتکِ
تُزحزح أشیاء کثیرة
أولها قلبی.»
خنده‌ات
بسیاری چیزها را دگرگون می‌کند؛
پیش از همه قلبم را...!
سالی آکنده از شادی داشته باشید.
ح.فرهنگ
Sunland.blog.ir
#
