بر بام بلند عشق
با بالی شکسته
غمگین دلی بر پشت
رمز کدام نفرین تو را جدا کرد از من؟
افسوس!
ای رمز و راز مهربانی
ای محبوب تر از هر محبوبی
ای نزدیک تر از من به من!
در نگاه تو
هزاران فاخته می خوانند مرا به تو
دریغ می‌کنی مرا از نگاهت؟
افسوس!
رازی نیست
رمزی نیست
این تنها اشتیاق من است به تو
زندگی یعنی،
من دوستت دارم!
تو برایم،
چون آوازی می مانی در کوچه باغ های بی نهایت آفتاب
تو،
مثل بوی محبوبه شب
مثل نجوای ساحل و دریا
تو مفهوم دیگر زندگی....
وقتی از هجرت گفتی
دلم را غم گرفت
مثل بیدی که حس کرد ضربه های تبر را
از خودم بارها پرسیدم،
تو که نباشی به کجا باید رفت؟
غمم از افراط تنهایی
وفور غصه در قلب کهنه ام نیست،
چه خیال کردی؟
نیستی
و پنداشتی فراموش می شوی؟
چه خیال کردی؟
اگر بازگردی
من هزاران شعر خواهم خواند در سیاهی آغوش گیسوانت
و
دوباره به مردمان شهر بی عاطفه خواهم گفت:
با تو،
زندگی فهم ساده‌تر عشقست!
