می نویسم باز امشب
از عشق و با عشق برایت شعری،
برای نوشتن،
/که می دانی نوشتن از تو تمامی زندگی منست،
به برکت نور تو محتاجم
دنیای من
بی تو چه تاریک،
تا تو هستی در اندیشه ام،
دروغ است نور روز!
این شعرها به راستی می دانند،
من به نور تو،
من همیشه محتاجم توام...
واژه‌ها،
کلمات را می آفرینند
کلمات،
شعر ها را
و من تو را بیش از واژه‌ها،
تو را فراتر از تک به تک کلمات شعرهایم دوست دارم!
حرف تو که می شود
خودم را میان گلدان هایی بافته از نور
تو را میان دیوانگی ها قبلم می بینم!
ای خدای کوچک من!
الهه ایی که روزی دهنده
جانبخش واژهای شعر منی،
من به نور تو،
من همیشه محتاجم توام...
هر پاره از تنم
هر واژه از این شعر،
ساده بگویم،
تو در من
من در تو گم شده ام!
ما سالهاست در هم تنیده
گمشده با هم و برای هم
انگار تنها عشق می یابد ما را!
تو
تمام بارو من به خدایان
تمام وعده های دروغین بهشت
تو مرا تهی کردی از همه چیز!
اکنون در عصر مدرن بدون خدایی
از بهشت های دوردست
از قالب های پوچ زیبا
حتی از خودم بیرون آمده ام
دیگر مرا نه خدا و نه خانه ایی!
کوچه به کوچه،
هرکس را که دیدم
گفتمش که تو را دوست دارم!
کاش تنها تو می دانستی
من به نور تو،
من همیشه محتاجم توام...
هیچ کس جز تو،
پرواز عشقمان را به اوج نمی رساند
تو به من آسمان را
تو به من،
من عاشق خودت را هدیه دادی!
ای مصلوب گشته کلمات عاشقانه
ای کبوتر آشنای بام های چشمانم،
نگذار آسمان قلبم خالی شود از پروازهای عاشقانه ات
من به نور تو،
من همیشه محتاجم توام...
۱۹اسفند۹۷
