صدای باران

خیابان
در‌ خیل شکوه باران
چه پرنده ها
که پر می زدند عشق را در آسمان
باران که می آید
می شوم دلتنگ
دلتنگ بوی خاک دشت
دیدن تولد رنگین کمان
و قدم زدن با تو در خیابان

باران آمده تا بشوید دستها را!
باران آمده تا بشوید غم ها را!

 

اهل بودن

 

اهل بودن

  تو زاده بارانی!
         بارانی که همیشه می شوید تنهایی های مرا.

تو از جنس ابری
     همان ابری که مادر تمام  رنگین کمان هاست!

         تو آبی بلند یک لالایی،
            مثل آوازی که مادر بزرگم، آخر شب ها در چشمان بیخوابم می ریخت!

تو ساده ای
       مثل یک خواب خوش بهاری
        ساده،
           صمیمی،
                  زیبا
                    شک دارم که مثل یک شکوفه،     
                           نکنه تو زاده فروردینی؟!

تو هر که و هر کجا هستی، 
      دلم می گوید، تو اهل بودنی
                              بودن و دیگر هیچ...  
                             

#اشعار ۹۹ #اشعار_فروردین۹۹ #حجت_فرهنگدوست

بهارک من

بهارک من

در نسیم وزیدن گرفت دوباره نامش
در جویبارها،
عکسی از او  دوباره نمایان
با آن آواز های مستی
روی از عشقِ سرخ
دل از سبزهِ سبز
ای بهارکم
عشق را از که گرفتی جان؟

 

 

مرگ سیاهی را پایان دادی
زمستان را بی اعتبار
جویبار ها را دو باره جان
نام تو را باد هرکجا می برد
تا دورهای دور
عشق و مستی ام فزود از او
ای بهارکم
عشق را از که گرفتی جان؟

 

 

 

دلم گرفته بود از سیاهی های دلتنگی
بر بالای صخره ها
/در آن دورهای دور
ابر بود از پس خورشید
باران می زد بر گونه هایم
حال خوشی داشتم
نه پایم بسته بود در غم روزگار
نه دست در کمندی بجز گیسویت
همه جا
نام تو در باد بود!

 

جاودانه

#جاودانه

میرقصی چه عاشقانه
همچون شکوفه‌های بهاری
برسطح برکه دلم
با تو بهار همیشه نامش اردی بهشت است!

خسته از تنهایی ها،
درخوابم
تکثیر می شوی هرشب
ببین چگونه
با نوازشت گیسوانت شاعرت می شوم!

هر بهار،
از آسمان دستانت باران عشق می ریزد
چین های دامنت

گناه

گناه

گفتمش:
یقه باز کن به پنجره چشمانم
بگذار سخن بگوید آسمان نگاهم با نگاهت
بگذار بچینید دستانم
شرمی از باغ های بلوغ عشق را.

بهار آمده!
به باد سپرده باغ شکوفه هایش را
جامه تن را داده به آفتاب
صدای تندر از دورها می داد خبر از بارانی سخت
برای میوه شدن
باید برهنه می شد باغ!

دلم گرفته است
/گفتمش زیر باران،
گفت:
برهنگی گناه است!

 

 

#آن_صدا

پیچک وار پیچید به سطور شعرهایم
خندید به پوچی غم ها
و خواند،
از  بی نهایتی خورشید
      از ماهتابی ماه
         از چیدن ستارها در شب های کویر!
         و خواند
        از آرامش عاشقانه دو کبوتر 
        زیر برهنگی نور ماه...

و صدایی پیچید!
 به یکباره فرو ریخت دلم!
 و صدا
چه سخت است ترسیم چیزی که نیست قابل توصیف!
آن صدا،
گرم و صمیمی
مثل نوازش اولین انوار یک طلوع از میان ابرهای خستگی!
و آن صدا،
مثل یک نت کوتاه عاشقانه بود!
صدای آرام عشق...

خدا کجاست؟

#اشعار_فروردین۹۹
خدا کجاست؟

با ترس و کمی دوری از او پرسیدم:
خدا کجاست؟
و کرونا گفت:
از تو که بنده او هستی می پرسم:
تو خود می دانی کجاست؟

کنجکاوهایی ام به من خیره شده
گفتم با خود
خدا لابد میان آسمان هاست!
خدا میان صفوف مومنان پیشانی گره خورده
میان کاشیکاری های مسجد اموی
یا
یا شاید
در خانه ای سیاه
که هر ساله گرداگردش می چرخند هزاران زائر
یا میان حریم بزرگترین کلیسای جامع شهری مقدس
یا باشد پای دیوار ندبه!   

بودن یا نبودن

#بودن_یا_نبودن

درهای شب را بسته
حواسم را در  چادر شب پیچانده
اما
چه بی قرارم باز امشب!
دلم،
دلم آکنده از هیاهو
دم به دم آکنده ام از حسی که می دانم و نمی دانم چیست! 
 امشب سرشار  از انبوه دلشوره های آشنا
 رقص هزاران سایه
 طنین آشنای یک صدا!
 چه کشنده است مرز بین بودن و نبودن ها!
تنهایم اگر
دلم از چه بی قرار است امشب!

گاهی می ترسم از خودم!
گاهی فرار می کنم از آنکه می دانم هست،
و نیست اما دیگر در این روزها کنارم!
 گاهی دروغ می گویم که نیست آنکه رفته و رفته تا که نیاید!
 هست او، 
 و هست همیشه، 
 و خواهد بود
 اما،
ای کاش دل را  زبان گویایی بود
زبانی بجز دوری و دلتنگی!

 

دیدار

در این شهر
در این آبادی که می وزد سکوت خزان 
در این بهاران بی عشق و عاشقی
می دمد  همچنان فریاد سیاهی های مرگ
در این ناگواری های روزگاران
در حسرت یک دیدار ساده ام!

 

کهنه_سربازعشق

#کهنه_سربازعشق
#اشعار ۹۹

نمی ترسم من از لبان آغشته به باروتت
مثل سرباز قدیمی
دوست داشتن هایم هنوز بوی جنگ می دهد!

 

از رخت عبوس جنگ
قدیمی ترم من در عاشقی
تنم
بوی نفت، آتش و دود می دهد
دستانم،
هزاران ماشه زندگی را چکانده
در چشمانم،
مرگ هزاران نفر همیشه در رقص است!