گمشده در کویر

باد می‌وزد
طوفانی تر از دل من، 
خروش های سهمناک کویر «پُلند»
می خورند بر خشکی صورتم، 
همانند تیغی بران، انبوه ریز ماسه ها
خودم را رها کردم در آغوش باد و ماسه
سرازیر به سمت پایین دست یک تل ماسه 
تو چه می دانی از این لذت ها؟
آه که همسفر باد بودند چه زیباست!

تو میایی

#تومیایی

مشکن دلم را
تو نرفته بودی که نیایی،
که دلم می گوید،
تو می آیی تا برود تاریکی شبی دیگر از این بیهودگی های بی پایان
دلم می گوید،
تو آن ستاره ای که می رود و می رود بالا،
آنقدر بالا، 
تا که برسد به جشن شادمانی های بیکران هستی!
دلم می گوید،
چون غزلی از آتش های سرخ عشق،
تو میایی و این آمدنت چه زیباست!
تو نرفته بودی که نیایی!

 

در شعر های غربت 
در دورترین دوری های دور از من
کنار زمزمه زیبای غزل های دریا
کنار هوشیاری صبح های زود ساحل
همچون شرابی گس،
همچنان و همچنان جاری باش در رگ های بی تاب تنم،
باز هم چون عهد قدیم رفاقت
آغوشت را گهواره تقدیرم
زنده کن مرا در تنت تا ابد های بی پایان
مرا دوباره از خودت بساز!
تو نرفته بودی که نیایی!

نام تو، یاد تو

دوباره آغاز خواهم کردکوچ را!
می خواهم شکوفا شوم دوباره در مه و شکوفه و حضور باران!
و امروز،
در واپسین نفس های اسفند
چه زیبا،
صبح و سحر به هم آمیخته اند،
انگار می شکافد جاده اسفند، پیراهن سپید مه را
اینجا،
سرزمین های سرخ «دهسرخ» می گریزند از کنارم
و در خیالم،
تکه تکه ابرهای رفتنت را می تکانم از حواس شانه هایت،
هر سبزه که می بینم،
یاد خندهایت آتش می زند انبوه پریشان ذهنم را!
من می روم و می روم 
می خواهم بگذرم از سرزمین ها زمستانی سفر!
می خواهم به سیراب شدن لبانم از لبانت بیندیشم!
تو نمی دانی،
چقدر تشنه شده این گلوی خشک من از پرهیز انکار بوسه هایت!

 

هر عید،
حوالی اسفند که می شود،
دلم کمی باران می خواهد و اندکی سفر 
میان خورجین شعرهایم،
کمی عطر شکوفه های سیب
جرعه ای از شراب چشمه های زلال کوه
کمی سرود شعر های نو برایت!
چرا دروغ بگویم:
حقیقتی در دلم آتش می زند تمام وجودم را،
از هر طرف که می روم، 
باز هم حصار سنگی تنهایی مرا احاطه کرده، 
به هر سمت که می روم، 
گل های نو رس بهاری،
نام تو را زمزمه می کنند در پیراهن لرزان هر نسیم!
تو که هستی؟
چرا در آستین رویش هر شکوفه، 
به جای مانده کمی از راز لبخندهای تو؟

 

 

عید نزدیک است،
ثانیه ها به شماره افتاده اند،
چه زود،
قرن دیگری آغاز می شود
باز هم من هستم 
و این دوری تو در سرزمین های سرد اسفند!
عزیز گمشده ام، مگر می شود،
در اسفند های بارانی به جاده زد و یادت نباشد همراهم؟

می آیی ای عشق

می آیی،
 و نگاهت می کنم آنطور که انگار ندیدمت هیچگاه!
می آیی،
در صبحگاهانی که من،
آبستن حس های مبهم عشقم!

می آیی،
از کوههای سرخ رو به روی نگاهم!
آری همیشه تو می آیی،
می آیی به سمت لحظه های عشق،
به سمت هبوط های ناگهانی عشق و بازهم عشق:
ای عشق،
تو چقدر زیبایی!

ای عشق، می دانستی راه که میروی،
انگار ابری از جبهه های شرق آشنایی 
چون مه یی سپید،
می پیماید یال های گیسوان پریشانت را؟
گمان می کنم،
نسیم های بهاری شانه به شانه تو، هر صبح،
می پیمایند فلات مهربانی نگاهت را!

ای عشق،
جادویی در نگاه توست!
ای عشق،
سحری در کلام توست!
ای عشق،
نمی دانستی با صدایت، پرندگان بر بال خاطره ها، 
باغ به باغ در جستجوی بهارنند؟

ای عشق،
می دانم، می دانم این روزها،
روزهای سختی است که در تقدیر ما گذاشته است روزگار
می گذارد اما این سیاهی های دوری،
ای عشق،
ای همه روزگارمان با تو خوش،
چرا؟
چرا وقتی تو نه خدای منی
و نه من بنده مشتاق عبادت های مشقت بار،
پس راز دلبری هایت چیست ای عشق؟
 
ای همه ی من در تو خلاصه،
ای همه ی تو در من، بس آشنا
 تو که هستی ای ناشناس آشنای همه لحظه هایم؟
و چرا دل من می گیرد با یاد تو آرام؟

ای عشق،
نمی دانی که هستی و کجا،
من اما هستم زنده 
زنده با یادت ای همیشه با من و همراه من «عشق».

اسیر

چون سرگردانی ماهی های حوض
می چرخند ستاره ها،
امشب،
میان حجره های شب های صاف
چون این ستاره های سرگردان،
دلم چه گرفته ای ماهی قرمز کوچکم...

در دل هر آدمی
داستان ناگفته ای است که مه پوشانده آن را
اما در دل هر مردی، 
شاید عشقی نهفته باشد،
مثل کبوتری بی کس در آبی آسمان
یا مثل صخره ایی، 
که در شستشوی دست باد و معجزه باران 
تنهایی هرگز رها نخواهد کرد او را...

پس از سالهای دوری
آمده ای به دنبال عشق قدیم ای دل کوچک من؟
نمی‌دانی،
من اهل کشور های آزاد عشق بودم، روزگاری؟

یک شب
کسی برایم یک تنگ بلوری کوچک
با ماهی قرمز آورد
و اینگونه من را اسیر کرد عشق.

 

اسفند شکوفه‌ها

جای تو خالی،
پشت این پرچین های سبز اسفند
من و این شکوفه های نوبهاری!
مه پر کرده همه جا را
ابری نازک، 
چون پیراهنی سپید بر تن آسمان
گاه گاهی، صدای گنجشک های عاشق میان باغ ها...

 

من آینه ای همراه خویش دارم همیشه
 میبینم از آن لبخند هایت را
و می دانم،
اسفند ماه که می شود، 
جای کاکتوس ها را عوض می کنی،
پشت پنجره را پر می کنی از شمعدانی ها
من آینه ای دارم همراه خویش،
هر گاه دلتنگ می شوم از تمامی بیهودگی دیگران
می نگرم در آن
تا نفهم دیگر گذشت ها چه کرده با دلم!

 

نشسته ام کنار رود،
در جستجوی خویش،
همچنان تن بی رمق آفتاب را می پایم
دل خوش خبری از آمدن هاست این دلم
و نمی دانم
در این برهوت سرد زمستانی
من در فصل بارش ها
 چرا باید منتظر شکوفه ها نباشم؟

آشنای منی

قله سرد
کوه پر از جادوی مه،
نمی دیدم تو را
می دانستم اما هستی!
میان باد و شلوغی های بی حد نور ماه،
قلبم، تنها گام بر می داشت تن صخره ها را
صدای مبهمی می آمد از دور
حتی از دورهای دور،
صدای تو نزدیک
میان تمامی صداها،
صدای تو تنها صدای آشناست!

 

می خواستم ببینمت،
و بگویم،
دیشب دیدم خوابت را،
تو،
تکیه بر باد
چه سبک می وزیدی از سمت بلندی های قله آغوشم
گیسوانت،
بازی باد بود و لرزش های دل و نگاه من!
که نمی دانی تو،
حتی از دورهای دور،
نگاه تو، برایم تنها نگاه آشناست!

 

راه را بر من گرفته،
زندگی ام،
مرور مدام زیبایی خنده هایش،
آه ای آشنای قدیمی،
نه  دور و نه در کنارم
چرا اما هر شب در خواب منی؟

حرفی تازه از بهاران

نه پاییز 

که زمستان ها هم آنچنان سرد نیست!

دیگر از جبهه‌ شرقی عاشقی،

باران نمی آوردند ابرهای ارغوانی عشق

چون گندم زاری بی حاصل،

میان این همه جمع بی حاصل خار

من،

میان تنهایی دو کوه بلند سکوت

روزهای سیاه رفتن را می شمارم...

 

 

 

نمی دانم به کجا می رسد،

سنگ فرش های این خیابان کوتاه زندگی

اما دوست دارم،

آرام بگیرند، کبوتران سپید قصه 

بار دیگر،

در ارتفاع مدور دستان عاشقم،

می‌خواهم، دوباره،

بنویسم درباره بهاران بلند دیدار دو آغوش!

پلک های دیدار

#پلکهای_دیدار

عصری زمستانی،‌
با آفتابی دلچسب
از آسمان دیماه،
 بوی مهربانی می آید!
 

اکنون که سرما،
افتاده در پای خورشید،
پیام های دیدار را قاصدک ها خواهند رساند،
در روزی خوش
من تو را خواهم گرفت از سفر نور
بر نازکترین حریر عشق،
آرام تر قدم بگذار
که نمی دانم چه وزنی دارد،
الهام لبخندهایت بر پلک های دیدار...

#حجت_فرهنگدوست

نقشه عشق

در این سرد روزهای ابری

به کدامین کوچه از کوچه های قلبم سفر کردی

که اینگونه در برزخ ماندن و رفتنت

کوچ کرده اند از من

 تمام خورشیدهای امید؟

 

 

 

دیر هنگام آمدی

چه زود عادتم دادی

به شمالگان سرد رفتنها

من که هنوز

خورشید گرم جنوب جنون عاشقی ها

استوایی ترین اشتیاق یک تن عاشق،

 برای تمام بوس هایت!

چه می دانی تو

از درد دوری و ماندن در حصارهای چوبی زمان؟

 

 

 

روزی،

باز در میان گل های زیبای تنت،

پیدا خواهم کرد نقشه عشق تو را 

و چون یک گنج،

 بازوانم را دار عاشقی ات

روزی که در آن

خواهم بافت تار و پود تو را با رنج دستانم

و آغوشت آسمانی ات را

 برای همیشه بر زمین آغوشم خواهم دوخت!