ساعت های شنی را واژگون نکن!
زمان برای کسی نمی ایستد،
قرار نیست،
تا ابد کسی منتظر آمدن ما باشد!
انگار چون تاک های انگور نو رس،
ما همیشه،
زمان عاشقی را دیر رسیده ایم!
از پهنای عاشقی هر قرن که می‌گذارم،
سالهایش بوی سرگردانی تن تو را می دهد،
تو می دانستی،
من لحظه ها را،
ثانیه های خوش آمدن تو می دانم؟
تو می دانستی،
من هنوز پاییز رفتن تو را باور ندارم؟
ساعت های شنی را واژگون نکن!
چه سود؟
زمان برای کسی نمی ایستد!
قرار نیست،
تا ابد کسی منتظر آمدن ما باشد!
ما همیشه،
زمان عاشقی را دیر رسیده ایم!
می دانستی من می شناسم آن کوزه گری که قرار است،
خاک تن من و تو را در قاب مسلخ عشق،
به کوره جنون بسپارد!
تو را نمی دانم،
من اما دلم می خواهد همچنان سرگردان،
آواره،
همچون غباری سبک،
چون برگی پاییزی باشم، تا با هر نسیمی
لا به لای بی قراری موهای تو تاب بخورم!
من می خواهم، آن آشنا کبوتری باشم
که دیرتر و دیرتر گذر کنم از پشت بام مهربانی های نگاهت!
می دانی،
من تا به ابد می خواهم،
بازهم سرگردان نگاه تو باشم،
و چه دیدنی است آن لحظه که تو افق های برگشتن را می‌کاوی!
ساعت های شنی را واژگون نکن!
زمان برای کسی نمی ایستد،
قرار نیست،
تا ابد کسی منتظر آمدن ما باشد!
ما همیشه،
زمان عاشقی را دیر رسیده ایم!
یادت هست می گفتمت:
آن که پشت پنجره های زمان
برای تو شعر می سرود،
هیچکس نیست و نبود مگر غبارهای سرگردانی من!
کتاب زمانه، سالهاست می داند
نه تو ماندی،
و نه کسی تا ابد خواهد ماند!
اما می پرسم من قرن هاست،
اگر نیستی تو
چرا
من همیشه قسمتی از شعر سرگردانی تو بودم؟
#آبان۱۴۰۰
#حجت_فرهنگدوست
