خبری از تو

پس آخر نشسته بر کدام پشت بامی؟

به چشمان من،

این بیکرانی آسمان،

 بی پرواز تو چه جای تماشا دارد؟

 

اندیشه_منی

#من_و_تو 

در این چهار دیواری سیاه سکوت،

به من گفته اند

نباید باشد مرا با تو گفتگویی

نوازشی

بغلی

آغوشی!

 

به خود گفته ام

گر بگیرند همه ی دنیا را از من،

اندیشیدن به تو، دنیا دیگر من است!

 

سالهاست که مرا از خود برده اند 

اما

هیچکس نمی داند این راز را:

تا ابد تو در من زنده،

من در تو می کشم نفس!

 

#اردیبهشت۱۴۰۲ 

#حجت_فرهنگدوست 

 

 

اول جاده سفر

صبح دمی زود،
هزاران چلچله در پرواز
در چشم بی خواب من
قصه سفر از کرانه های سحر
تا افق های بیداری در گذر است

در سفرم

به سوی کویر،
در سفرم
شعر دستانم بوی خاک می دهد
دشت چشمانم،
مملو از آواز شقایق های بهاری!

روزگاری....

روزگاری،
پیرامون باغ های بهاری «اخلمد»
نوای سرخ فاخته ای عاشق خواهم شد،
و طلوع خواهم کرد
صبح را با بوسه ای از لبان داغ خورشید!

شاعر تو

اینجا،
تنها مانده ام در خویش
میان باران های ممتد کویر
با عکسی از یاد تو که می درخشد در قلبم...

به خودت بسپار مرا

چون هجوم باد،
می وزد،
از کران تا کران کویر قصه های یاد تو

وقتی تو می آیی

میان این خیل عظیم بی کسی ها،
وقتی تو می آیی،
می دمد خورشید انگار
دوباره از نهان بلند بی کران ساحل آرزوها

سفری به خلوت خویش

از دور می نگرم خویش را

چه هستم؟

کجا و با که هستم؟

باد شدیدی می وزد، رود در خروش است و بخار آب گرم در این هوای سرد چون مه ای غلیظ دره را پر کرده،

به همه سپرده ام که در سکوت و سکوت قدم برداریم، حیف است خلوت این کاروانسرا را به تاراج شلوغی ها بسپاریم، شاید هنوز روح دو عاشق اینجا خلوت کرده اند؟

پناه من

آن دمی که می بارد برف بر اشتیاق نفس هایم
یا
هجوم بادی سرد، می کشد شلاق بر داغی  رخساره ها
نفس ها، در سینه محبوس
چهره ها گمشده در مه
آری در همین سخت لحظات سرد است که من بیشتر می خواهمت!
تو را
و استواری شانه هایت،
تو را
و گم شدن خنده هایت در هیایوی باد و آغوشم!