مرا از یاد مبر
دم غروب بود،
بر فراز کوهی از جنس زاگرس
انگار،
عشقی از جنس نوری
حصاری از آفتاب و سایه
و صدایی که لانه کرده بود در جانم:
حسی ترد و شکنده،
چون چشمه ای مذاب
گرم از عشق
مرا به دیگر سوی این دنیای پر از هیاهوی
به شبستان خیالی سرشار از سکوت کشیده بود...
سالهاست،
بی آنکه بدانی در خواب های منی!
می دانستی ای بی حواس من؟
هر شب تنهایی من،
می گذشتی از کنارم، اما در هر گذرگاه آه و سوزم
لب بسته،
سرشار از راز
مرا با دستهایت صدا می زدی!
چگونه در خاموشی های من نشستی؟
با من که سر به راه زندگی سرد خویش بودم چه کردی؟
هزاران شب نبودی اما،
مرا به آغوش بلند قامت خود می کشاندی!
تو زیباترین رویای منی برای دوست داشتن خویش،
می دانستی؟
آه اگر جوانی های عشق را تو بودی!
آه اگر شبهای سرد زندگی را
را با تو به شانه های گرم سحر می سپردم!
تو،
آری تو، تو باید نگین های سرخ ماه را به گوش من می آویختی
اگر تو بودی،
تو،
آری تو، با تو آفتاب را بیشتر از همیشه دوست داشتم
من با تو باید به سپیدی گیسوان مهتاب می رسیدم
تو باید مرا به محضر ماه می بردی
با تو
چه هراس که کسی بشنود ناله های عاشقانه ام را در اوج؟
آه که جوانی های من باید با تو با پیر عاشقی می رسید...
قصدی در کار من نیست،
نه فریبی، نه نیرنگی
تقدیر را دگرباره نخواهم نوشت،
من به خواب هایم بارها عادت کردم
دیگر جایی برای گله نیست،
ستارگان تقدیر من بر خاک های تشنه عشق فروافتاده اند،
نکاهد از عمر من، دیگر غمی یا هجرانی
چه جای دروغ،
چه جای انکار!
روز من، شب منی،
تنهاترین آدم روی زمینم
اگر شبی نباشم در
خواب تو، آغوش تو!
کاش می دانستی،
آن حصار محکم بازوانت
گهواره ای نرم برای عشقبازی در سایه های کشیده غروب است!
خدایان غرور در من شکست خورده اند،
من جسمی سرگردان در قالب دستها تو
بین نام تمام آشنایانم،
من تنها نام تو را می دانم
حتی در آن دنیا،
من با تو زنده خواهم شد!
تو را اگرچه پروای عشق نیست،
اما
مرا از یاد مبر ای معشوقک بی حواسم!
#سیرجان
#حجت_فرهنگدوست
#شبستان_خیال
#خرداد۱۴۰۴
