در سالروز روز مهربانی ها،
اینکه،
برای تو می نویسم،
برای قلب زیبای تپنده «تبت و پامیر»
برای شیران «دره پنج شیر»
برای هیاهوی ساکت گلوی خشکیده «هندوکش»
برای مظلومیت، «پل خشتی»
برای جاودانگی «دریای کابل»
برای عمق سکوت پیامی زیبا، «جان پدر کجاستی؟»
برای کابل خونین از زخم های جهالت!
خدایا،
جنگ ها را درنگی باید!
خدایا، قلم ها،
اندیشه های بی مرز را آزادی کی باید؟
ای سیاه دلان!
تا به کی بهشت سبز و حوریان زیبا را با مرگ ما می خرید؟
شنیده ام که دین جز مهربانی و محبت نیست،
از شما می پرسم،
تا به کی تیغ سرد خشونت را بر گلوی ما می گذارید؟
باید،
لهجه های مسلول سیاست را با شعری از عشق درمان کرد!
باید،
رویاهای زخمی صلح را دوباره جانی تازه بخشید!
تو ای نگهبان روزهای سرد
از قالب سیاه نامهربان دژخیم بیرون بیاور قلبت را
بیا با کمک قاصدک های صلح،
سلول های تاریک انفرادی را رو به خورشید باز کنیم!
ای آنکه تفنگت را به سوی ما در نشانه ای،
نمی دانی مگر
دنیا چه بس کوتاه است،
بیا برای یکبار و همیشه
از دشت وسیع آرزوها جهان
مهربانی ها را چون بوته های عشق بچینیم،
سیاست دروغی سیاه است،
باید آزادی را در اندیشه های سبز جستجو کرد!
توی ای شهر پایدار در عاشقی
ای کابل زیبا شده از زخم های عمیق
تو پایدار خواهی زیست،
چو سیاه
