با تو من عاشق،
با تو من معشوق
با تو،
بارها و بارها چه با شوق
کشیدم بار انبوه شکست ها را بر پشت!
ای مرور زیبای خاطره ها،
جاده ها را بر تن تو می باید رفت!
چشمه ها را از لبان تو باید نوشید!
بی قراری دستها را بر تن تو باید دوخت،
سر را بر شانه تو باید گذاشت!
با خنده های تو باید جهان غم را بر باد داد!
با اشک تو باید از غصه مرد!
با تو باید زیبایی های قله ها را شمرد
با تو باید شعر های سوخته کویر را سرود!
/گفتم کویر:
شبی یادم آمد که من چه عاشق بودم
شبی که دل بی قرار تو،
به دنبال شعر خوانی در هم‌آغوشی باد و خاک بود،
دستهایمان قلاب بی شرمی تن
یادم هست، می دویدی پهنه های دشت را:
گیسوانت رقاصه های کاباره های باد!
یادت هست،
آن شب باران بر تن های برهنه دو عابر مست بارید؟
یادم هست،
نفس ها داغ هم آغوشی
تن ها،
تب ازدیاد بوسه داشت!
آری، آری
وسوسه شهوانی باد بود و هرم گرم نفس ها
خلوتی بود در میهمانی گون ها...
تو گفتی:
کجا باید خفتن شب عاشقی را؟
باید بیدار بود با چشمک هر ستاره
باید عاشق شد، با عبور هر آذرخش!
به راستی،
بستر عاشقی کجا بهتر باشد از سفره نمک های سپید کویر؟
من آن شب نخوابیدم، که
شورترین بوسه ها را باید از لب های آغشته به خاک کویر گرفت!
آه ای شعر بلند زندگی!
عمری با تو زیستم،
هر چند به کوتاهی عمر یک قاصدک!
من بودم که هر لحظه به پایت سوختم!
ببین
این منم که سالهاست با هر شعر،
هزاران بار در فراق هجرت تو زندگی را در خویشتن خویش مردم!
با تو،
هر چه بود زیبا بود!
با تو
غصه ها کم،
عاشقی های چه بسیار!
با تو من زشت ها را زیبا
زیبایی ها را بیشتر
من با تو،
بیشتر می سرودم،
کمتر از دیگران می نوشتم،
من با تو زندگی را زندگی می‌کردم!
ای قاصدک پریده از لب بام های زندگی،
چه زود می‌گذرد عمر می بینی؟
آه چه غمناک من بی تو
آه چه تنهاتر از هر تنهایی
آخر من عادت کرده به تو،
بی تو،
چگونه پیدا کنم این «خود عادت کرده به تو» را؟
#اشعار_مهر_۱۴۰۰#حجت_فرهنگدوست
