از دور می نگرم خویش را
چه هستم؟
کجا و با که هستم؟
باد شدیدی می وزد، رود در خروش است و بخار آب گرم در این هوای سرد چون مه ای غلیظ دره را پر کرده،
به همه سپرده ام که در سکوت و سکوت قدم برداریم، حیف است خلوت این کاروانسرا را به تاراج شلوغی ها بسپاریم، شاید هنوز روح دو عاشق اینجا خلوت کرده اند؟
آن دمی که می بارد برف بر اشتیاق نفس هایم
یا
هجوم بادی سرد، می کشد شلاق بر داغی رخساره ها
نفس ها، در سینه محبوس
چهره ها گمشده در مه
آری در همین سخت لحظات سرد است که من بیشتر می خواهمت!
تو را
و استواری شانه هایت،
تو را
و گم شدن خنده هایت در هیایوی باد و آغوشم!
می شنوم،
کوچه به کوچه،
طنین قدم های تو را
نازک و نرم!
ترانه گام هایت در گوشم چه بس آشناست!
از چه می هراسی!؟
دستهایت را به من بده!
شاید سخت، اما
من و تو،
از زمستان عبوس دلتنگی ها عبور خواهیم کرد!
