سوغاتی

#سوغاتی

شنیده ام دلتنگی؟

اگرچه هنوز اوایل پاییز است،

اما 

ببین برایت کمی بهار آورده ام...

#حجت_فرهنگدوست

نامه ای برای تو

#نامه_ای_برای_تو

عزیزکم، سلام!

در دیار شما هوای عشق چگونه است؟

در شهر ما که شنیدن هر ترنمی را حرام کرده اند!

و دیدنت مگر در خواب روا باشد..

خوب من، 

 از تشنگی خفته در تن کوههای اینجا می نویسم برایت

و عطشی از دیدار

که در جان من نیز می دود هر دم و بازدم

اینجا، هر صبح 

پرندگانی می شناسم که روی داغی سیم ها

آواز باران می خوانند

بگو که می شناسی هنوز «فهم نگاه عشق» را

راستش را بگو

«نکند تو فراموش کرده ای ما را!»

از_سمت_تو

از سمت جمعه می آیم
و شنبه چه خلوت است صحنش بی تو
آدم چه پاک می شود
وقتی از در پشتی حیاط عمر
کسی می بردش به سوی پشت بام های کودکی

بوی نان می آمد
زنی
چشمهایش را در تنور شعر می کرد
کنار آفتاب 
دختری گلیمی از سادگی هایش را پهن کرد بود
و تمام حواسش به کبوتری بود که در پشت بام
به باد می‌نوشت نامه:
«دیر هنگامیست که ندارم از تو خبری!»

نامه ها را چه کسی می رساند؟
چند شعر تازه در رگ ها من حواسشان به توست!
و‌ باز هم شعر است که می شوید گناه دوری من از تو را
بین من و تو 
چند شبستان بیش راه نیست
زانوانت را من بافته ام در محضر خورشید
و این حس زیبا، 
گلیمی است که با زمان بافته می شود...

مثل ظهور هر شنبه،
خیلی ساده
تو نیز از همان حیاط خلوت پشتی بیا
گلیم رفاقت ها هنوز پهن
و حواس من، حیاط خلوتی تنها...

راههای کوچ به کودکی تو را در آوازند
روزی 
تمام می شود زمین انتظار
و قاصدکهای شهرت
نامه های مرا به تو خواهند رساند... 

سکوت_واره

همیشه 
برای سکوت شعر می گفتم
این بار اما،

کولی_عاشق

#کولی_عاشق
عزیزم!
به کولی های پارک کوهسنگی برسان سلام ما را
و‌بگو:
کار ما از فال گذشت...

امشب
/من و جناب حافظ/
از خیر شاعری گذشتیم
اما
دستت را بده تا فالت را با لبانم بگیرم!

باور

#باور

بیایید باور کنیم

دستها هم دل دارند

آغوش ها حرف می زنند

نگاه ها شعر....

ببین

شده گاهی دلتنگ شوی؟

.

#حجت_فرهنگدوست 

او اگر بود

#او_اگر_بود

او اگر بود همین حالا
 از آخرین بوسه ما،
باید بیست و اندی سال می گذشت
«باورت می شود که نیستی؟»

حروف نام تو

#حروف_نام_تو
چه شگرف
این سی دو حرف !
چه آشنا
این سی دو نشانه !
من اگر بر چشمانت مشق می نگارم 
من اگر در لمس حواس خوابهایت،
 کتابت می کنم اسم تو را
تو اما
به کسی نگو  این حروف «دوستت دارم» 
از میان لمس دستان من و تو
چنین مست و شیدا جان می گیرد!
از سفر نام زیبای تو 
/همین الان دلتنگی/
 باز هم به الفبای با تو بودن رسیدم!
چه باید کرد؟
و این سی دو حرف پارسی
به چکار من می آیند اگر نسرایند تو را؟
 از این اقیانوس مواج الفبا
به وسعت حروف «نام» تو می اندیشم
مابقی حروف را 
/هرشب/
بر ساحل لبت، شعر 
به زودی تمام دریاها را پر از حروف نامت خواهم کرد...


برگرفته شده از sunland.blog.ir
#حجت_فرهنگدوست 

#فراموشی

 مهم نیست که امروز چندشنبه است!

من فقط این را می دانم:

تو را در یکی از روزهای تابستانی جوانی ام بوسیده ام!

و تب ‌‌‌‌آن روز طولانی هنوز ادامه دارد...

من سالهاست،

صاحب بلند ترین روز دنیا توام!

#حجت_فرهنگدوست

#ناشناس_آشنا

ای باران های نیامده

ای سرزمین های تشنه باران

او را به من نازل کنید!

او که نمی داند تشنگی چیست!

بر منی که بر تنم صد زخم سکوت می خروشد 

مگر شب می شد

«آن روزهایی که با او بودن را قدم می زدم...»

و او را بیابید

و ‌رستگار کنید مرا به زیارت او

او که بیخبر از سقف خشک دهان چشمه ها

و از عطش چشمانی که شب تا به صبح 

خشکسالی را می گریند 

/در کنج خاموشی نگاهش/

وبدانید

سطوری از من همیشه با اوست:

«راز سکوت مرا در چاک پیراهن پرستوی نگاهش بیابید»

ای سواران‌ قبیله ها

ای ابرهای سرزمین های شمالی

اگر به شکفتن شکوفه های دیدارش رخصت یافتید

غزل چشمانش را سلامش برسانید

و ببخشید او را به من

به منی که دیر گفتم این اندوه خفته در درونم را:

«این دوستت دارم چه سالهاست در من ریشه دوانده...»

چه دلتنگم

و کسی نمی خواهد بداند این رخت غریب 

این «ناشناس آشنا» را چه کسی به تن ذهن نا آرام من قواره کرد

او را به من ببخشید

او که نمی داند تا صبح دیدار

«که شبهای بیداری طولانی تر از هزار شب قطبیست...»