می وزد نسمیکی نرم
اکنون
بر انتهای این جاده شب
صبح می‌چکد از فراز خورشیدی دیگر
به یاد آن شب خوش مرور آغوشت
بر بلندای این کوه رخوت و درد جدایی
در بالاترین حد قامت زرین آفتاب،
من عشق تو را
باز من خورشید روی تو را از تو می خواهم!
اگر
سنگ های پیرامون من سکوت کرده اند
درختان را رقصی اگر نیست در باد
چرا من پروانه ها را می بینم که سر در گریبان
چرا چشمه های روان عشق سوگوار هجرت تواند؟
عشق تو،
گم شده اگر در افق ها
ببین چگونه می گریند با دلم، چشمه ها!
بارانی نیست،
سکوت دشت را بی پایان می بینم
می دانم،
بی تو، بیهوده می نشینم بر سر راه زندگی
به عشق نشسته در دلم بگو:
دیگر گریه نخواهم کرد،
شعر ها را ناتمام خواهم گذشت،
بارانی نیست،
نخواهم رفت به دنبال عشقی دیگر،
شاید برای تمام عمر
مرور کنم آخرین دیدار خنده های تو را...
#حجت_فرهنگدوست
#شهریور_1401
