#اشعار_فروردین۹۹
خدا کجاست؟
با ترس و کمی دوری از او پرسیدم:
خدا کجاست؟
و کرونا گفت:
از تو که بنده او هستی می پرسم:
تو خود می دانی کجاست؟
کنجکاوهایی ام به من خیره شده
گفتم با خود
خدا لابد میان آسمان هاست!
خدا میان صفوف مومنان پیشانی گره خورده
میان کاشیکاری های مسجد اموی
یا
یا شاید
در خانه ای سیاه
که هر ساله گرداگردش می چرخند هزاران زائر
یا میان حریم بزرگترین کلیسای جامع شهری مقدس
یا باشد پای دیوار ندبه!
#بودن_یا_نبودن
درهای شب را بسته
حواسم را در چادر شب پیچانده
اما
چه بی قرارم باز امشب!
دلم،
دلم آکنده از هیاهو
دم به دم آکنده ام از حسی که می دانم و نمی دانم چیست!
امشب سرشار از انبوه دلشوره های آشنا
رقص هزاران سایه
طنین آشنای یک صدا!
چه کشنده است مرز بین بودن و نبودن ها!
تنهایم اگر
دلم از چه بی قرار است امشب!
گاهی می ترسم از خودم!
گاهی فرار می کنم از آنکه می دانم هست،
و نیست اما دیگر در این روزها کنارم!
گاهی دروغ می گویم که نیست آنکه رفته و رفته تا که نیاید!
هست او،
و هست همیشه،
و خواهد بود
اما،
ای کاش دل را زبان گویایی بود
زبانی بجز دوری و دلتنگی!
در این شهر
در این آبادی که می وزد سکوت خزان
در این بهاران بی عشق و عاشقی
می دمد همچنان فریاد سیاهی های مرگ
در این ناگواری های روزگاران
در حسرت یک دیدار ساده ام!
#کهنه_سربازعشق
#اشعار ۹۹
نمی ترسم من از لبان آغشته به باروتت
مثل سرباز قدیمی
دوست داشتن هایم هنوز بوی جنگ می دهد!
از رخت عبوس جنگ
قدیمی ترم من در عاشقی
تنم
بوی نفت، آتش و دود می دهد
دستانم،
هزاران ماشه زندگی را چکانده
در چشمانم،
مرگ هزاران نفر همیشه در رقص است!
عمری گذشت
عمری که از آن عبور کرده ام،
از تمام سختی ها،
از میان فراز و فرود ها
گاهی فکر می کنم
زندگی یعنی فقط عبور از قاب های خیالی!
ای همه خانه نشینان
تاب بیاورید زندگی را هنوز!
رنج انقلاب و جنگ
و هزاران بی درمان درد دیگر را از سر گذرانده اید،
کنار ما هست
هنوز موسیقی نگاهتان
آنگاه که شقایق بهاری می روید از کناره مقبره کوروش!
چکه نمی کنند دردها از زخم های کهنه
این امتداد یک رنج عظیم است،
در قرنطینه تنهایی
تو را میان درختان سکوت
در رهگذر شاخه های لرزان پیر افرا
تو را به اسمت صدا کردم:
باران.
#سادگی_دیدار
این روزها،
لا به لای خاکستری غمهایم
با هر وزش نسیم میان گیسوانم
دلم می خواهد به باران بسپارم خودم را
می خواهم پاک،
می خواهم زیبا
می خواهم سبز شوم دوباره از میان خاک های باران خورده...
کنار یک خلوت عاشقانه
دستهایم را گرفتی و عشق آغاز شد!
من نمی‌دانستم که عشق از دستهای تو می ریزد به چشمان من!
و اینگونه،
مرا سبز کردی در بهاران آغوشت!
عشق داشتن تو
مثل رویای زندگی در سرزمین شعر
عشق داشتن تو
مثل بزرگ شدن تدریجی سرو کنار جوی عاشقی
عشق داشتن تو
مثل خوابی که بیدار شدنش آغاز مرگ است!
سحر،
در‌گوشم چلچله ای شعری از تو خواند،
می خواهم بهاران را لمس کنم
می خواهم،
میان هزاران بوته بنفشه
تا می وزد باد میان گیسوانت
می خواهم بکارم دستهایم را برای همیشه در آغوشت....
