هراس
هراس
من هستم و
پلکان خیس شب،
با آن مه که می آید از فراز ساحل،
نمی دانستی،
اینجا شب از کلبه دریا بر می خیزد
و روز از داغی سنگ چین های قله های سنگی داغ
و من؟
من از میان گلوگاه نگاه تو،
هر دم می میرم!
گاه به گاهی زنده می شوم!
از چه می هراسی،
دنیای دیگری نیست!
می ایستد زمان عاقبت در وادی گرگ و میش
هزاران سال است،
دنیا پلیدی های خودش را دارد!
و تنها عاشقان هستند که از ساحل هم آغوشی ها
از عشق سخن می گویند....
وقتی ستاره ها،
در شبی گمنام از خیسی بازوانت آویزان شدند
آنگاه که
شرابی دلنشین از لبان گست نوشیدم
و آنگاه که...
از چه می هراسی؟
دنیا دیگری نیست!
بیا بدنها را وقف داغی تن ها بی قرار کنیم...
آه ای کهنه عشق دیرین،
روزگاری که تو در خوابم باشی
آن زمان که تو بخواهی که من باشم،
دیگر،
قلم بر زمین خواهم گذاشت!
دیگر،
دیگر بجز از آب و آینه و مهر روی تو،
دیگر از چه باید بنویسم؟
این قلم جز برای تو از دیگری نخواهد نوشت!
#حجت_فرهنگدوست
#اشعار_تیر_۱۴۰۰
