حضور
در ذهن کودکی های من،
هنوز مانده در آبی آسمان
یک فوج کبوتر
و
کودکی که دستش به گیسوان پری خوشبخت خوابهایش نمی رسید!
تمام عمرم
یقین داشتم روزی به دلی خواهم نشست
در دامان کسی،
گل خواهد داد عاقبت
واژه به واژه عاشقانه های شعرهایم،
کسی
که از سرزمین های سرخ بوسه
کسی که می آید از سرزمین های بهاری انتظار و انتظار
عزیزم،
کنارم که می نشینی،
بوی خوش اردیبهشت می گیرد شعرهایم
بی آنکه
مرا کسی ببرد به سرزمین های بهاری واژها!
کنارم که می نشینی،
دستانم خواب خوش عشق را می بیند
کنارم که می نشینی،
پنجره چشمانم به جستجو آرامش چشمانت
کنارم که می نشینی،
تمامی غمها می رود از خستگی های تنم
عزیزکم،
کنارم که می نشینی،
زمان انگار نمی گذرد از محدوده نوازش دستان ما!
من سالهاست
از کودکی ام ها دور شدم
از تو
از غم قصه های زیبای عاشقانه دختری که نمی یافتمش!
کنارم که می نشینی،
دوباره کودکی می شوم که در قصه هایش
پری زیبایی همیشه از وصال شعر می‌خواند
و
کاش آن پری همیشه در کنار بی قراری های شعرهایم بود!
کنارم بمان!
کنارم که می نشینی
من آتشی داغ می شوم در بی اختیاری هزاران بوسه!
من تا ابد،
قسمتی از تو،
تو نمی دانم چه می شوی
وقتی کنارم می نشینی...!
#اردیبهشت۱۴۰۰
#حجت_فرهنگدوست
