عکسها و شعر های حجت فرهنگدوست

حتی در این شب ها
/شب  هایی تاریک تر از ناامیدی
باز هم با یاد تو کبوتر عشق را  به پرواز در خواهم آورد
می دانستی تو، که همه می دانند،
تنها در آغوش تو
می توان سرود شعرهایی از جنس مهربانی
و زمین چه تنهاست آنگاه که آسمانش تو نباشی!
می دانستی این را؟

یادت هست که می گفتمت:
تنها نرو این سخت راه هجرت را
و تو می خندیدی!؟
پس چرا؟
وقتی که تنها تو می دانستی
تنهاترین آدم هایم، وقتی همه باشند و تو نباشی!

هر غروب
می کشم بر بوم دلم نام تو را
به گمانم،
در معرض باد است این همه واژه های منصوب به تو!
و گل‌های این قله،
چه خوشحالند که روزی همدم تو بودند!
چگونه می خواهی لبخندم را تقدیم به مساحت این زمین سرد کنم
وقتی،
تو خود می دانستی بدون تو
همین وسعت  وسیع بدون تو برایم چقدر کوچک است!

آه که آسمان دلم چه گرفته است،
آن هنگام که غروب شود و کسی نخواند شعری عاشقانه!
مگر باز هم تو
از همان دورهای دور،
دستی برایم تکان بدهی
تا من شادترین آدم تنهای روی زمین شوم!

مسافر همیشه جدا مانده از من،
ببین که من چه دلخوشم حتی به این رویاها؟
آیا من تو را روزی باز خواهم یافت؟
آیا من دوباره شاد خواهم شد؟
راستی تو کجایی؟
به من بگو:
آیا آنجا هم کسی هست که خریدار شعر نگاه تو باشد؟

#حجت_فرهنگدوست
#تیرماه۱۴۰۲