#تو_از_منی
#تو_از_منی
چون تکرار آوای آونگ لحظه ها
گذشت بر من
/من بی تو/
عصری دیگر...
گذشت
بر پشت خمیده شعرهایم
یکی دیگر از روزهای عمر
روزی که می توانست با تو
/در جوار آفتاب/
باشد!
در گلوی خسته غروب
انگار من هوس یک پروانه ام!
رقصنده !
سبکبال !
می دانم
اما باز واگویه می کنم از خود:
نکند من عاشقم؟
انگار کسی در من از تو می گوید که اینگونه
/چون گذر باد از میان تاک های انگور/ مستم؟
می دانم
اما باز واگویه می کنم از خود:
نکند من عاشقم؟
ای همه ثانیه های بی مرز!
این مشقت
این خنجر «نیست» و «نخواهد آمد» را از پشت من بیرون بکش!
امیدها در من صف کشید اند هنوز!
سهره ها
/چه زیبا/
می خوانند هنوز در رگ های سرخ چشمانم...
می دانم
اما باز واگویه می کنم از خود:
نکند من عاشقم؟
مرد
/ این مرد عبوس مردادی/
چه خوب می داند:
امید مردنی نیست!
این رواق های آسمان همیشه بارانی نیستند!
همچنین
/چون خصلت ماندگار زمین/
خطوط عاشقانه درختان یک باغ
همیشه در دفتر سرما نخواهد ماند!
و عاقبت
پروانه های بی تاب
از دورهای دور به هم خواهند رسید!
و شاید تو به من؟
می دانم
اما باز واگویه می کنم از خود:
نکند من عاشقم؟
شگفتا !
هر موسم
/شرمگین درنگ هایی که از تو می سرایم /
مشتی نور در قلبم ظاهر می شود
انگار همه چیز ابدی می شود:
دنیا مهربانتر
حتی اخم کاشی های بدون ماهی کمی باز می شوند از هم!
اعتراف می کنم
من نیز شاد ترمی شوم!
و با تو
همیشه در سفرم انگار!
مرا به آغوشت دعوت که می کنی
انگار هر روز
مسافر دوباره لحظه های عشقم!
می دانم
اما باز واگویه می کنم از خود:
نکند من عاشقم؟
در گذر عمر،
من دلخوش توام کبوترک!
بدان که
تو کوچک زیبای منی!
برای ابد
من برای تو
تو برای من
می مانی، می مانی، می مانی!
می دانم
اما باز واگویه می کنم از خود:
نکند من عاشقم؟
بگذار ساده بگویم:
من عاشق لحظه های آمدنم!
من
عابر همیشگی کوچه های عشق
من
همان عشق نوشته شده در نفس های توام...
می دانم
اما باز واگویه می کنم از خود:
نکند من عاشقم؟
#حجت_فرهنگدوست
خرداد۹۶
