دل ما که می گیرد
«دل ما که می گیرد»
گفتی:
بیا!
چه می دانستم چه رازها
چه نورها
چه عشق ها در آستین معجزات تو پنهانست!
تو کجا غریبی؟
این همه وسعت پرهیزگاری صبح
این خورشید بر آمده از یقه هوشیاری نگاهت
این همهمه های جادویی هزاران پرنده سحرخیز گل ها دامنت!
غریب ماییم!
چه بد که نمی دانستیم این راز را:
شکوفه می زند عشق، از نگاه صبح عاشقان سحرخیز!
و تو آن صبحی!
تو آن لحظه طلوع آفتاب از شرق های مهربانی...
من آمدم،
آمدم تا غربت خویش را بگویم به مهربانی نگاهت،
به راستی تو کجا غریبی؟
غریبانه می گویمت،
غریب کسی است که تو نگاهش نکنی!
غریب کسی است که...
نزدیک سحر بود!
و نفس های سنگین ما
پیرامون سرخی گیلاس های یک باغ کوچک
/و چه زیبا بود در زیر نفس های شب پیمودن دره «کنگ»
خسته بودیم و باز هم خسته!
سرد بودم از تنهایی!
دنبال روزنه های امید،
یک دم،
خستگی را در خواب دیدم،
تا،
تا گفتی بیا،
«/مردی در جاده بود که راه قله را می دانست،
او گفت از کجا باید چشمه های آب را پیدا کرد!
آیا او پیامبر تو بود؟»
آمدیم!
خورشید بر آمده بود
با سلامی دوباره به چشمه ها
رخت افسرده خستگی را در همیانی از توکل گذاشته
اسم عشق بردیم بر لب
نگاهمان اوج های رفیع عشق
بر لب هایمان نام زیبای قله
ما برای صعود به محضر مهربانی های تو آمدیم...
آن بالا،
باز قصه نور بود!
دفتر گشوده عشق
و پرنده ای بود که با صدایش باد را می برد به دور دستها
چه شاد بودیم!
تو ما را به خود خواندی،
و ما آمده بودیم به محضر گلدسته های سبز نگاهت!
گفتی بیا،
و این چنین آمدیم
آمدیم تا غریبی های ما را درمانگر تو باشی،
بگذار هر چه می خواهند بگویند، نامحرمان
دل ما که می گیرد
درمان همان یک نگاه توست!
هر صعود،
هر قله، پیامبریست که با باد به نجوای نام توست!
#اشعار_خرداد۱۴۰۰
#حجت_فرهنگدوست
در روز ۲۸ خرداد، ما به #عشق_کوه رای مان را به خدای کوهستان بینالود دادیم، تا از شر شکارچیان روز و شب، اختلاس گران زمین و آب تا از شر .... نجاتمان دهد.
#صعود_با_دوچرخه
#دوچرخه_کوه
#قله_فلسکه
