می آیی ای عشق
می آیی،
و نگاهت می کنم آنطور که انگار ندیدمت هیچگاه!
می آیی،
در صبحگاهانی که من،
آبستن حس های مبهم عشقم!
می آیی،
از کوههای سرخ رو به روی نگاهم!
آری همیشه تو می آیی،
می آیی به سمت لحظه های عشق،
به سمت هبوط های ناگهانی عشق و بازهم عشق:
ای عشق،
تو چقدر زیبایی!
ای عشق، می دانستی راه که میروی،
انگار ابری از جبهه های شرق آشنایی
چون مه یی سپید،
می پیماید یال های گیسوان پریشانت را؟
گمان می کنم،
نسیم های بهاری شانه به شانه تو، هر صبح،
می پیمایند فلات مهربانی نگاهت را!
ای عشق،
جادویی در نگاه توست!
ای عشق،
سحری در کلام توست!
ای عشق،
نمی دانستی با صدایت، پرندگان بر بال خاطره ها،
باغ به باغ در جستجوی بهارنند؟
ای عشق،
می دانم، می دانم این روزها،
روزهای سختی است که در تقدیر ما گذاشته است روزگار
می گذارد اما این سیاهی های دوری،
ای عشق،
ای همه روزگارمان با تو خوش،
چرا؟
چرا وقتی تو نه خدای منی
و نه من بنده مشتاق عبادت های مشقت بار،
پس راز دلبری هایت چیست ای عشق؟
ای همه ی من در تو خلاصه،
ای همه ی تو در من، بس آشنا
تو که هستی ای ناشناس آشنای همه لحظه هایم؟
و چرا دل من می گیرد با یاد تو آرام؟
ای عشق،
نمی دانی که هستی و کجا،
من اما هستم زنده
زنده با یادت ای همیشه با من و همراه من «عشق».
