عکسها و شعر های حجت فرهنگدوست

جای تو خالی،
پشت این پرچین های سبز اسفند
من و این شکوفه های نوبهاری!
مه پر کرده همه جا را
ابری نازک، 
چون پیراهنی سپید بر تن آسمان
گاه گاهی، صدای گنجشک های عاشق میان باغ ها...

من آینه ای همراه خویش دارم همیشه
 میبینم از آن لبخند هایت را
و می دانم،
اسفند ماه که می شود، 
جای کاکتوس ها را عوض می کنی،
پشت پنجره را پر می کنی از شمعدانی ها
من آینه ای دارم همراه خویش،
هر گاه دلتنگ می شوم از تمامی بیهودگی دیگران
می نگرم در آن
تا نفهم دیگر گذشت ها چه کرده با دلم!

نشسته ام کنار رود،
در جستجوی خویش،
همچنان تن بی رمق آفتاب را می پایم
دل خوش خبری از آمدن هاست این دلم
و نمی دانم
در این برهوت سرد زمستانی
من در فصل بارش ها
 چرا باید منتظر شکوفه ها نباشم؟