پرهیز

«پرهیز»

بر مسیر پرهیز از تلاقی دو نگاه
خسته از همه و باز همگان
تنها،
مانده از تو بر تنم تنها غبار یک سفر
بر در و دیوار قلبم
تاختن اسب هایی که می برند آرزوهایم را به میان لشکریان تاریکی!
چه خسته،
من در کاروانی که همه ساکنانش  ره صبح بر دروازه چشم دارند
من اما،
تنها، و بی کس،
سرگردان تاریکی های شب خویشم...


سکوت،
نام دیگر این راه است،
گاه به گاهی می گفتم با خود:
کاش چراغی بود در این ره تاریک!
عزیزکم!
«نه گمان بری که منظور دو چشمان توست!»


کاش،
می برد دست کسی مرا به سرایی آشنایی!
با هم
سراغ از سحر می گرفتیم
زیر بالهای پروازمان،
خبر رویش آفتاب بود و امید دیدار...


کاش اکنون در این قله تنهایی هایم،
کسی بود که می باید باشد «مرا»
بی دغدغه
بی آنکه بدانم کجای این دنیایم،
می خفت بر آغوش دستانم،
تا ابد های بی انتهای زندگی...


نه گمان بری که منظور از این همه واژه،
درد دور بودن از آغوش توست!

#حجت_فرهنگدوست
https://sunland.blog.ir/
https://t.me/Farhang_Art

در امتداد شب

«در امتداد شب»

انگار در تقدیر منست
طولانی ترین عبورها،
کنار من،
از پنجره های خاکستری شب
ماه است که می آید همچنان با من،
چند کوه،
تپه هایی در دوردست
رقص باد و چند ابر نحیف
و ماه کوچکی که تکثیر می کند در قاب هر نگاهش مرا
می بینی؟
هنوز دور نشده ام از بودن و نبودن هایت
انگار اما
به سرعت سرشار می شود غربت و دلتنگی ها در قلب من...


 

مردی سیگار می کشد
کودکی می گرید
من کتابی تازه می خوانم
چراغ های سپید و سرخ بسیاری می رقصند در جاده
و باز همان هلال سپید کوچک،
پنجره به پنجره می پیماید مرا
سفر،
انگار یک رویای کوتاه از خواب های یک دریاچه
نمی دانم اما،
چگونه باید غم انگیز نکنم حالم را...