بر تو درود ای عشق

بر تو درود ای عشق

 

و‌ نسیمی خنک،

می لغزاند سیمای ماه را بر تن سیاه دریاچه

آسمان،

حوالی رخ «شیرباد» تمامی ماه را گرفته بود در آغوش

نسیمی خنک می دود در پیراهن حواسم

چه ترانه های زیبایی پیرامون من جاریست!

یکدم با خود گفتم:

من کجای این ماجرایم؟

روشنایی

عصر تابستان است 

نسیمی داغ،

می وزد بر شانه های خسته و تشنه بید

مدتها پیش بود که سپردیم

فصل بهار را به خورجین های سبز اردیبهشت 

انگار هنوز،

قاصدک من، کبوترانه در راه است

دلم از خبر های خوب دیدار

دلم از تو روشن است...