آوازهایی در درون من
از میان تمام آواهای شلوغ دنیا
می گذرم از میان باغ های گیسوان حوا
می ایستم بر چهارچوب چوبین عشق
انگار
صدایی مرا می خواند
نوایی از کلیسا
می دود بر روی تارها تنم
انگار در اصفهان قلبم
کبوتری از خورشید
از مرزهای بیکران نور می خواند، مرا به تو
چون یک گوش ماهی عاشق
وقتی به تو می اندیشم
تمام حواصیل های ساحل جنوب در گوشم آواز می خوانند...
در حضور دانه های سرخ انار چشمانت
خواب می بینم
خواب دیدم،
زندگی ام بوی شراب و سیب می دهد
آیا می شود؟
کاش باغ های انگور عالم را می شد در یک کف دست دید
کاش کنار هر درخت زیتون،
می شد یک رکعت بوسه کاشت،
کاش در خاورمیانه،
سربازان
کنار هر مین،
یک لبخند کودک را تکثیر می کردند...
قطارهای زیادی مرا به سفر می‌برند
من هنوز اول جاده شب کویرم
چه سبک میان رگه های باد
معلق بین زمین خدا
و هوای شرجی ساحل نگاه تو
سرخم
سرخ تر از تن یک آذرخش عاشق
به تو‌که می رسم اما،
احساس آرام آبی شدن دارم
صلح نام دیگر توست آیا؟
ماهی سرخ منی تو
با تو
دوست دارم لعاب فیروزه ای تمامی محرابها شوم
انگار میان فروغ سجاده بالهایت
/مرزی بین غبار و نور/
هزار کبوتر نفس می کشند خدا را
از من چه می خواهی؟
از منی که چه دوست دارم از میان پنجره های الوان
از رواق شیشه هایی آبی
از درز جام های قرمز
از مرزهای چوبی پنجره های مساجد یزد،
درست وقت سحر عبور کنم...
بگذار ساده بگویم،
وقتی تو باشی
همیشه می‌خواهم در اندیشه ات پرواز کنم
دور شوم
دور
دور
آنقدر دور تا برسم به خدایت،
خدایت شاید تو را عاشق کند بر من!
صدایی مرا می خواند
نوایی از کلیسا
می دود بر روی تارها تنم
کمی صبر کن
یادت هست در گوشت چه گفتم؟
می خواهم نروی!
می خواهم بمانی!
چگونه بگویم
من از سفر به دورهای دور
من از دوری تو می ترسم، می هراسم، می میرم...
#حجت_فرهنگدوست
دهم،آذر،۹۵
